Pierwsze świeta z naszym skarbem

Za nami pierwsze wspólne święta. Były bardzo wyjątkowe, ponieważ pierwsze z naszym synkiem który 17 grudnia skończył 11 miesięcy. Dla mnie nie ma nic wspanialszego jak święta spędzone wśród moich najbliższych: męża, synka, z radością i pokojem w sercu. Mnóstwo światełek na choince, bombki, zapach pomarańczy i cynamonu unoszący się w powietrzu, a w wigilijny wieczór kolędy i biały opłatek. W tym roku pierwszy raz spędziliśmy nasze święta z naszym skarbem. Były wyjątkowe. Dlaczego? 

Bo cieszyliśmy się wspólną obecnością i tym, że za nami są już te przykre doświadczenia: wcześniejszy poród, lęk o zdrowie naszego synka, 4,5 miesiąca borykania się z kolkami po każdym karmieniu z powodu niedojrzałego przewodu pokarmowego, wizyty po lekarzach, które wydawało się, ze nigdy się nie skończą, wyjazdy do ośrodka rehabilitacyjnego. 

To wszystko za nami, nasz synek jest z nami. Z niecierpliwością czekamy na dzień gdy zacznie sam siadać i zrobi swój pierwszy krok.

Za rok nie mogę doczekać się kiedy po raz pierwszy pokarzemy mu żywą szopkę. Na pewno bardzo się ucieszy i będzie zafascynowany, barankiem, króliczkami, osiołkiem i pawiami, które będą ozdabiały parafialną szopkę. W wigilijną noc, przytyję go mocno do serca i ułożymy nasz skarb do snu, a ja będę mu nucić moją ulubioną kolędę:

Cicha noc, święta noc
Pokój niesie ludziom wszem
A u żłóbka Matka Święta
Czuwa sama uśmiechnięta
Nad dzieciątka snem
Nad dzieciątka snem...